Leo Olijerhoek is brandweer. Sinds 1986 helpt hij kazerne Roelofarendsveen als vrijwilliger. Leo neemt ons mee terug in de tijd. "Zesendertig jaar geleden liep ik hier in het dorp langs de kazerne. De brandweer rukte net uit. Dat wilde ik ook. Die spanning. Dat avontuur. Ik meldde mij aan". Later heeft hij van de brandweer zijn beroep kunnen maken. "Ik heb een kantoorfunctie bij de afdeling Risico- en Crisis. Daarnaast ben ik nu ook vrijwillig ploegchef in het dorp", licht Leo toe. En hij is nog steeds 'gewoon' vrijwilliger. "Dat wil zeggen dat ik een pieper bij me draag en uitruk".

Leo heeft een technische achtergrond. "Dat komt hier goed van pas. Er gaat veel materiaal door mijn handen. Hulpverleningsmateriaal maar natuurlijk ook de voertuigen zelf en wat daar allemaal om en in is gebouwd". Hij is begonnen als medewerker beheer en onderhoud en deed allerlei klussen aan de auto’s en het materieel. "Maar ik weet inmiddels ook digitaal de weg. Leuk, want techniek heb ik altijd erg uitdagend gevonden.", zegt Leo enthousiast.

"Geen uitruk is hetzelfde. Ook dat maakt het zo leuk"

"Geen uitruk is hetzelfde. Ook dat maakt het zo leuk", zegt Leo. Hij herinnert zich zijn eerste uitruk nog. Dat was vanwege stormschade. "Er dreigde een grote tak van een boom af te breken. Ik vond het erg spannend toen mijn pieper afging en rende naar de kazerne". Die spanning ervaart Leo nog steeds bij elke uitruk. Een alarmering die hem is bijgebleven is het brugdrama met de bouwkranen in Alphen aan de Rijn. "Ik was daar op kantoor aan het werk en ging mee met de uitruk. Bijzonder dat bij een grote ramp als deze maar één iemand gewond is geraakt".

Het thuisfront is belangrijk. "Niet alleen is het nodig dat ze achter mij staan, ik kan op de gekste momenten opgeroepen worden, maar ook dat ze mij steunen", vertelt Leo. Hij komt met verhalen en ervaringen thuis die hij kwijt moet kunnen. "Die moet ik kunnen delen. Leuke en minder leuke. Nazorg is belangrijk. Op de kazerne, maar zeker ook thuis", zegt hij met vertrouwen.